ΟΙ ΛΩΡΙΔΕΣ ΓΑΖΑΣ ΕΝΟΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Αυτός ο πλανήτης μετράει πληγές χιλιάδες χρόνια τώρα. Καθώς κάποιοι καλύπτονται με ΓΑΖΕΣ για να καλύψουν και να θεραπεύσουν τα τραύματά τους, κάποιοι άλλοι ΓΑΖΩΝΟΥΝ με ριπές όπλων τούτο εδώ τον κόσμο ανοίγοντας κι άλλες, περισσότερες, πληγές….

Ποτάμι το αίμα κυλά και μια ΛΩΡΙΔΑ ΓΑΖΑ μάταια προσπαθεί να δέσει μια πληγή. Κι η προσπάθεια της να την κρύψει, άκαρπη. Το βλέμμα την προδίδει. Προδίδει τον πόνο της πληγής, τη συμφορά, την ανείπωτη θλίψη καθώς τα δάκρυα αναδύονται από τα μάτια. Κι ακόμα όταν περάσει ο καιρός και βγει η ΓΑΖΑ από το σώμα, ένα σημάδι θα βρίσκεται εκεί για να θυμίζει το κακό, παρέα με ένα «γιατί» που έμεινε αναπάντητο.

Γιατί αυτός ο χαλασμός; Γιατί τόσο θανατικό; Γιατί τόσο αίμα; Γιατί, γιατί, γιατί…..Και όσο αυτό το «γιατί» μένει αναπάντητο, το αίμα ξετρυπώνει λεκιάζοντας τη ΓΑΖΑ.

Χάσταγκ απλώνονται στο διαδίκτυο από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. #Με_τη_Γάζα, #Με_το_Ισραήλ, #Με_την_Ουκρανία, #Με_τη_Ρωσία και ο κατάλογος συνεχίζεται…και ένα  «γιατί» να μου ΓΑΖΩΝΕΙ το μυαλό…..

Γιατί όχι #Με_τον_άνθρωπο, #Με_τους_ανθρώπους;

Χρόνια τώρα μας φορέσανε ταμπέλες. Κοστολογήσαμε και τις ζωές μας και γίναμε έρμαια κάποιων υπανθρώπων που μας δουλεύουνε ψιλό ΓΑΖΙ! Και αυτό το «γιατί» να πολλαπλασιάζεται, κι ούτε όλες οι ΓΑΖΕΣ του κόσμου να είναι δυνατό να το δέσουν, να το κρύψουν, να το θεραπεύσουν.

Πάνω σε μια ματωμένη ΛΩΡΙΔΑ ΓΑΖΑ η ιστορία του πλανήτη έχει γραφτεί. Οι κλωστές της ποτίσανε με κόκκινο. Κάθε κλωστή και μια ζωή. Κι εκείνες που κοκκίνισαν, απώλεια σου δείχνουν, καθώς το νήμα της ζωής κόπηκε άδικα. Και αυτοί που θα έπρεπε να ντρέπονται για αυτό τον χαμό, δεν κοκκινίζουν παρά μόνο ανερυθρίαστα συνεχίζουν να ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά ρουφώντας το αίμα μας για πολλοστή φορά.

Άνθρωποι χωρισμένοι σε στρατόπεδα, αντί να βλέπουν τον ίδιο τους τον εαυτό στον συνάνθρωπό τους, επιλέγουν να σημαδεύουν τον αδελφό τους, το ίδιο τους το αίμα……

Κάποτε κάποιος, στο πολύ κοντινό παρελθόν, έγραψε το εξής: «Όταν χτυπάς και πολεμάς τον άνθρωπο και το σύνολό του, την πολιτεία του, χτυπάς και πολεμάς το ίδιο το Φως. Είναι ποτέ δυνατόν αυτό να συμβαίνει;;….Πολίτης χτυπά πολίτη. Άνθρωπος χτυπά και πολεμά άνθρωπο. Πολιτεία χτυπά και πολεμά πολιτεία. Δηλαδή, το Φως το ίδιο πολεμά και χτυπά το ίδιο το Φως, τον ίδιο τον εαυτόν του. Τεράστια αποστασία να χτυπάς το ίδιο το Φως! Και ποτέ το Φως δεν μπορεί να χτυπήσει το Φως. Ο Άνθρωπος είναι το ίδιο το θείο δημιούργημα του Φωτός».

Όχι άλλα αναπάντητα «γιατί»: https://www.aitherikigrafi.gr/isopoliteia-isodynamia