Αυτό το καλοκαίρι μετρήσαμε πληγές· πληγές όμως που δεν γιατρευτήκαν, αλλά τουναντίον πλήθαιναν
και προστέθηκαν ακόμα περισσότερες με την αρχή του φθινοπώρου. Πληγές που
προήλθαν από πυρκαγιές, πληγές που προκλήθηκαν από πλημμύρες.
Κι οι άνθρωποι τώρα προσπαθούνε να πνίξουνε τον πόνο τους μέσα
στη λάσπη και στα απόνερα.
Εικόνες με πνιγμένα ζώα, άνθρωποι να επιπλέουν νεκροί με το
ασάλευτο κορμί τους να ξεβράζεται σε άλλα μέρη.
Κι εσύ αδελφέ μου να μένεις πίσω με ένα δίκιο που σου πνίγει
το λαιμό και τα δάκρυά σου να σου πνίγουν τη φωνή γιατί δεν μπορείς πλέον ούτε
να φωνάξεις, καθώς αντικρίζεις το βιος σου να βουλιάζει ολοένα και περισσότερο
μέσα στα μολυσμένα νερά.
Κι αυτές οι εικόνες να συνοδεύονται από μια δυσωδία που εξαπλώνεται
στους δρόμους, στα σπίτια….παντού, σαν ένα πέπλο που περιφέρεται ως απρόσκλητος
επισκέπτης.
Κι εμείς οι υπόλοιποι που δεν βιώσαμε τούτο το κακό να
παρακολουθούμε με άφατη θλίψη αλλά κι οργή αυτή τη συμφορά. Μια συμφορά όμως
που μας θυμίζει πως κι εμείς πνιγήκαμε, αλλά από διαφορετικά δεινά…..
Κάποιοι πνιγμένοι από τα χρέη, κάποιοι πάλι από άλλη
τραγωδία, να περιμένουμε όλοι μαζί κάποιος να μας ρίξει ένα σωσίβιο και να μας
σώσει από τα λασπόνερα αυτής της κοσμοχαλασιάς.
Μα ξεχάσαμε πως οι «υποτιθέμενοι» σωτήρες μας είναι αυτοί που
μας ρίξανε στον όλεθρο. Και τώρα, αφού μας πετάξανε σε τούτο εδώ το βούρκο όπου
η δίνη του μας τραβάει ολοένα και πιο κάτω, αυτοί μας κοιτάνε από ψηλά βάζοντας
πλώρη για ακόμα πιο ζοφερούς προορισμούς του ίδιου μας του μέλλοντος.
